ekim sonu kasim basi

Tepelere gunes doguyor,
Biz gene asagida kaliyoruz.
Alt tabakayiz; teorisi olmayan,
pratik hastalariz.
Ikinci dunya savasi gibi,
yavas yavas nuksediyor.
Katliam basliyor.
Baski artiyor, engelleyemiyorum.
Engellemek!
Hic bir seyi engelleyemiyoruz.
Ne kirmayi, ne kirilmayi.
Kolumu bile kiriyorsun.
Fikirlerimi, beynimi, beni kiriyorsun.
Tumorumu alciya aliyorlar.
Gulusun kasindiriyor bu sefer kafami.
Karistirmiyor! Kasindiriyor.
Olume kabuliyet veren bir guvensizlik saciyorsun. 
En buyuk anlasmani yapiyorsun benimle. 
Belirsizlik!
Aslinda diyorum -benim problem.
Ait olamiyorum. 
Baglanirsam tedavisi yok zira.
Kabullenise parmak basiyoruz. Kabullenemiyoruz! 
Ne uzak kaliyoruz, ne cok yakin. 
Oyle uzak ki dengen, abanirsam dusecegiz ikimizde. 
Buluttan nem alamayan bir kuraklikla kabulleniyorsun hemde!
Hemen!
O an!
Oyle bir yerdeyiz ki kaybolamiyoruz bile. 
Oyle bir duygu ki bu;
sigaranin zararli oldugunu bilip icmek kadar anlamsiz.
Biz ne yapacagiz kuzum?
Hic olurumuz yok.
Olduramiyoruz. 
Olduramadigimiz kadar birbirimizi öldüremiyoruz.